امید دارویی است که شفا نمی دهد، اما درد را قابل تحمل می کند

چقدر دیر فهمیدم که مخاطب"خاص"من متعلق به "عام" بود

مثل فندکی که سیگار چندین نفر را روشن میکند!...

دلم را برایش حراج کردم...

رفت و گفت هیچ ارزانی بی علت نیست!!!

هیچ شباهتی به یوسف ندارم...

نه رسولم,نه زیبایم,نه برای کسی عزیزم,نه چشم به راهی دارم...

فقط...

در " چاه " افتاده ام!!!

چقدرخنده دار است...!

شناسنامه ام را می گویم

امروز نگاهش میکردم، صفحه وفاتش سفید است

با این که روزهاست مرده ام...!